bir canavar yetişiyor

korkmaya başladık. ufaklık bir yaşını devirdiğinden beri giderek artan bir ivmeyle canavarlaşıyor. çocuk karşılaştırmak doğru değil tabii ancak haftasonu bizi ziyarete gelen arkadaşlarımızın bizimkinden dört ay büyük kızlarının laf dinlemesi ve sakinliği bizde bir soru işareti uyandırdı. yoksa bizimki yavaş yavaş canavarlaşıyor mu? bir kere o çene hiç durmuyor. ne söylüyor ki daha bir yaşında derseniz ortada ele gelir adam gibi birşeyler yok ama kuş dili gibi bir dil tutturmuş bıdır bıdır birşeyler anlatıyor. daima gitmemesi gereken yerlere kaçıyor, daima oyun istiyor, istediği olmazsa yaygarayı basıyor ve ikimiz de evdeysek zinhar uyumuyor. özellikle baba (en çok onu özlüyor çünkü). ev daima savaş alanı gibi, topla allah topla bitmiyor. yemek yeme faslımız ise ömre bedel. şekil 1-A'da görüldüğü gibi "kendim yicem" diye tuturduğunda onu sadece banyo paklıyor. sonradan mutfağı toparlayabilmek ise tam bir çile. ya yemek yerken cebren eline geçirdiği herşeyi yere fırlatıp atması? onun için dünyanın en zevkli oyunu. alt komşularımızda herhalde peygamber sabrı var. ya da ağır işitme bozukluğu. çünkü ben şimdiye kadar çoktan "anlamam ulen ben çocuk mocuk kafa bu kafa!" diye kapıya dayanmıştım.

sonuçta ne oluyor? zombi gibi geziyorum. dün (pazartesi, yani haftanın en dinlenmiş olmam gereken günü) ne oldu, bütün gün kafamı zor tuttum, iki sayfa yazıyı okuyamadım, en sonunda erken çıkıp eve geldim. gayrisafi milli hasılaya zarar bu velet. üretkenlik yerlerde sürünüyor. bugünden ümitliyim. ne olursa olsun çalışıcam (fonda "eye of the tiger" çalsın, ben computer literate arkadaşlar gibi şarkı türkü linki veremicem şimdi bitkinim).